Unutulmadığını bil istiyorum

Yüreğimde ceyran eden sızlamaları dindirebilmek gayesi ile kendi kendime gafilce reçeteler yazma cüretinde bulunuyorum ki bu teşebbüslerin her seferinde nail olmamın gerekli olmadığına inandığım türlü türlü hezimetler kazanıyorum sanki yeterince hazin bir hayatım yokmuş gibi. 

Seni özlüyorum, ve tüm imanımla tereddüt etmeden söylediğim bu gerçekliğe ilaveten bir batılı da bunun yanında sarf edebilirim: bu bir kamyonun arkasında yazılı olsa o kamyonu takip eden her otomobil söförünün yok yere üzerine alınıp da konunun esas kahramanın bu kamyon yazısından bi'haber olması gibi bir sonucu olacak: senin beni üzmeye hakkın yoktu. 
Benim seni seviyor oluşum sana senin beni üzme hakkını kazandırmaz. İstediğin zamanda gelebileceğin, istediğin herhangi bir zamanda da gidebileceğin anlamına gelmiyor. Elbette gelmekte de kalmakta da gitmekte de gidip gelmemekte de gidip dönmekte de yani kısaca gitmek ve gelmek eylemleri arasında kurulabilecek her şekildeki fiili gerçekleştiren özne olma kısmında özgürsün. Yalnız bu özgürlük sadece başkalarıyla kesişmeyen dünyanda geçerli. 
Aptallık etme. Kal olduğun yerde. Gideceğin yer bensiz ve de beni bırakacağın yer sensiz. Sensizliğinde bir anlamı kalacak mı sanıyorsun şu dünyanın? Sanıyorum ki, eğer böyle bir sanrıya sahipsen bence bunu bilmende fayda var: yanılıyorsun. Sanıyorum ki bahsi geçtiği gibi baharlar aşklara hazır olsa da her bahar bu gidişe o kadar da hazır olmayabilir. Hasret gibi, ölüm gibi nedenler doldurur çehreni ve yüreğini. Gidebilenler de özler mi ki acaba kalanları? Öyle olmaz mıydı o zaman; gidebilenlerden kalabilenlere özlemlerle. Böyle olmasa da olabilirdi; hem daha güzel olurdu hem de hasretsiz olurdu. Glutensiz ekmek kıvamında yani. 
"elbet bir bildiği var şu adamın
kolay değil yoksa bu yaşta ölmek" diyorum. 
Unutulmadığını bil istiyorum.